اسناد دولت امریکا: سفیر امریکا چه سفارشی به شاه در باره کودتای ۲۸ مرداد کرد؟ تداوم تحریف تاریخ توسط فرح و رضا پهلوی!

تاریخ ایجاد در پنج شنبه, 24 مرداد 1398 17:19

   رژیم شاه، هر سال، سالگرد کودتای ننگین 28 مرداد را جشن می‌گرفت. هم تظاهرات برقرار می‌کرد و هم وسائل ارتباط جمعی موظف بودند در ستایش آن کودتا بگویند و بنویسند. مقامات ادارای به دستور و مدیران شرکتها، برای دستیابی بیشتر به درآمدهای بادآورده نفت، خود را مجبور می‌دیدند آن کودتا را رستاخیز ملی بخوانند و به شاه تبریک بگویند. شماری از سرسپردگان به بیگانه که واقعیت کودتا را نمی‌توانند انکار کنند، به تکرار، از لزوم «گذشته را به گذاشته بازگذاشتن» سخن می‌گویند. اما به خود نمی‌نگرند تا ببینند سرسپردگی به بیگانه، گذشته نیست و حال است. اگرهم امروز دیگر گروهی و شخصی پیدا نمی‌شد به بیگانه روی آورد، هنوز به روز گرداندن وجدان تاریخی مردم ایران بازگو کردن خیانت خائنان به کشور ضرورت داشت.

در سندی از سندهای سری دولت امریکا که منتشر می‌کنیم، آمده‌است که سفیر امریکا در بغداد در 26 مرداد 1332به شاه توصیه می‌کند برای حفظ حیثیت خویش هرگز درباره دخالت خارجیان در کودتای 28 مرداد سخنی برزبان نیاورد. او نیز قبول می‌کند. آن روز، امریکا براین باور بود که کودتا شکست خورده‌است و نگران بود که اعتراف شاه، اعتبار امریکا را بمثابه ابرقدرت، زیر سئوال می‌برد. وگرنه سفیر می‌دانست نیاز به چنین توصیه‌ای نبود. زیرا بر خود شاه هم نیز معلوم بود ننگی بالاتر از آن وجود ندارد که «شاه» مملکت وسیله کودتای دولت‌های خارجی برای چپاول نفت و ثروت کشور بگردد. اگر کودتا پیروز شده بود، شاه به بغداد نمی‌گریخت و این او بود که إصرار می‌ورزید رهبری کودتا توسط سیا و اینتلیجنت سرویس، پنهان بماند. چنانکه مدتها به کرمیت روزولت، عامل امریکائی کودتا در ایران، پول می‌داد تا که کتاب خاطرات خود از کودتا را انتشار ندهد.

   برای نشان دادن میزان وارونه سازی تاریخ از سوی جماعت پهلوی، بخشی از کتاب خاطرات فرح پهلوی و سپس، بخشی از یادداشتهای علم، وزیر دربار شاه، در باره سالگرد 28 مرداد 1352 و میزان «استقبال مردم» از آن، و پرداخت حق سکوت به کرمیت روزولت برای ممانعت از انتشار کتاب خاطراتش را نیز می‌آوریم:

تاریخ سند 17 اوت 1953 برابر با 26 مرداد 1332- 7 صبح

از سوی سفیر امریکا در عراق به وزارت خارجه امریکا

کاملاً سری، فوری

برای ملاحظه قائم مقام وزیر امور خارجه

   شاه ایران از طریق حکومت عراق ابراز تمایل کرد با من دیدار کند. با توجه به رویه و نگرش اصلی طرفداری او از غرب و رویه سیاسی وزارتخانه در پشتیبانی از وی، من بدون سروصدا در ساعت 9.30 شب پیش در میهمان‌سرای رسمی دولت عراق که وی در آنجا اقامت دارد به دیدار وی رفتم. شاه را به علت بی‌خوابی در سه شب گذشته فرسوده یافتم. او براثر جریان رویدادهای اخیر سردرگرم و آشفته بود. ولی هیچ اوقات تلخی و شکایتی نسبت به امریکا که اصرار به عملیات و برنامه ریزی آنها را برعهده داشت، ابراز نکرد. من به او سفارش کردم که بخاطر حفظ حیثیت او در ایران، هرگز در باره دخالت خارجی‌ها در وقایع اخیر، به اشاره نیز سخنی نگوید. او پذیرفت.

   شاه اظهار کرد در هفته‌های اخیر بیش از پیش فکر و احساس کرده بود که بایستی برضد مصدق دست به اقدام بزند. زیرا نامبرده در نقض و زیرپا گذاردن قانون اساسی گستاخ‌تر شده‌است. بنابراین، دو هفته قبل که به وی پیشنهاد شد هدایت یک کودتای نظامی را برعهده بگیرد، او این فکر را پذیرفت. با این وصف با مطالعه بیشتر، تصمیم گرفت اقدامی که می‌کند در چارچوب اختیاراتی باشد که قانون اساسی به وی داده‌است و نه یک کودتا (بازگو نشود). بدین سبب، بعد از مشاوره با یک امریکائی (بازگو نشود)[1]، که یک مقام رسمی وزارت خارجه نبود، تصمیم گرفت سرلشگر زاهدی را به عنوان نخست وزیر به جای مصدق منصوب نماید. پس از اینکه مطمئن شد همه کارها سامان یافته‌اند و هیچ امکان شکست (بازگو نشود) و عدم موفقیتی وجود ندارد، تهران را ترک و به کاخ خود نزدیک دریای مازندران رفت تا مصدق را اغفال و غافلگیر کند. از آنجا، سه روز پیش، نامه انتصاب تیمسار زاهدی را توسط یک سرهنگ مورد اعتماد به تهران فرستاد. نامه به تیمسار زاهدی داده شد و او می‌باید زمان و روش اطلاع دادن به مصدق را تعیین می‌کرد و ترتیب می‌داد. شاه انتظار داشت این اقدام همان روز صورت پذیرد. لکن (بازگو نشود)، هیچ عملی صورت نگرفت. از قرار، بدین سبب که، آن روز، پیام خیلی دیر رسید. روز بعد نیز هیچ اقدامی صورت نگرفت. ظاهراً بدین سبب که روز تعطیل بود. در روز سوم، مصدق به نحوی از خطر آگاه شد و فرصت اتخاذ تدابیر متقابل را به دست آورد. بدین مناسبت هنگامی که سرهنگ به اقامتگاه مصدق رسید، وی را بازداشت کردند.

   هم امروز، صبح هنگام، شاه از کاخ خود، واقع در ساحل دریای مازندران خارج و به وسیلهِ یک هواپیمای بیچ کرافت، با یک خلبان و یک تن از کارکنان کاخ و ملکه، ایران را ترک کرد. هواپیمای حامل او و ملکه در ساعت 10 و 15 دقیقه صبح در فرودگاه بغداد فرود آمد. فیصل پادشاه عراق در ساعت 11 از اردن بازگشت. امروز بعد از ظهر شاه از فیصل پادشاه عراق دیدار نمود و فیصل نیز از وی بازدید و میهمان نوازی کرد. لکن به نظر می‌رسد، بعلت حضور نداشتن عمویش و پشتیبانی و تأئید او که اینک در قاهره است، تا اندازه‌ای، پیشاروی رویداد، نمی‌داند چه بایدش کرد.

   شاه اظهار کرد می‌باید بسیار زود، احتمالاً تا فردا، بیانیه‌ای صادر کند. در هر حال، نیازمند اطلاع از وضیعت تهران راهنمایی دوست خود، امریکا است. وی سعی خواهد کرد صدور بیانیه را تا دریافت توصیه و راهنمایی صبر کند. ولی فشار برای صدور بیانیه زیاد است و افزایش نیز می‌یابد. وی فکر می‌کند، در بیانیه خود، اظهار کند، سه روز پیش، مصدق نخست وزیر را برکنار و سرلشگر زاهدی را به سمت نخست وزیر منصوب کرده‌است. این اقدام را بدین خاطر انجام داده است که مصدق، بطور مداوم، قانون اساسی را نقض کرده‌است. از آنجا که شخص وی، به هنگام رسیدن به سلطنت، سوگند یادکرده‌است قانون اساسی را محترم شمرده و از آن پشتیبانی و آن را حفظ کند، هیچ چاره‌ای جز برکنار کردن نخست وزیر و حکومتی که برخلاف قانون اساسی عمل می‌کرد، نداشت. هنگامی که آشکار شد اوامر وی به مورد اجرا گذارده نمی‌شود، کشور را ترک کرد تا از خونریزی و وارد آمدن خسارت بیشتر به کشور جلوگیری شود. وی آماده است و هر زمان که بتواند به مردم ایران خدمت کند، به ایران باز می‌گردد. تا آن زمان، برای استقلال ایران و سلامت مردم ایران دعا می‌کند. همه ایرانیان واقعی هیچ گاه اجازه نخواهند داد کشورشان تحت سلطه و نفوذ حزب غیرقانونی توده برود. شاه گفت او به کلی سردرگم است و به هیچ وجه نمی تواند درک کند چرا نقشه ناکام ماند. ماموران مورد اعتماد کاخ کاملاً به موفقیت آن اطمینان داشتند. دوست امریکایی به موفقیت آن کاملاً اطمینان داشت. وقتی از امریکایی پرسیده بود اگر طرح شکست بخورد، چه باید بکند، امریکایی که احتمال شکست را مدنظر داشت، پاسخ داده بود شاه باید به بغداد برود. شاه گفت بدین‌خاطر، وقتی نقشه شکست خورد، به بغداد آمد. اینک وی نیازمند اطلاعات و رهنمود برای اقدام بعدی خویش است. وی گفت فکر می‌کند نمی‌باید (بازگو نشود) در اینجا بیش از چند روز بماند. سپس به اروپا خواهد رفت. امیدوار بود احتمالاً به امریکا برود. وی افزود که به زودی در صدد جستجوی کار می‌شود چه وی دارای خانواده بزرگی است و امکانات مالی بسیار کمی در خارج از ایران دارد. من،با گفتن اینکه امیدوارم به زودی برای ادامه سلطنت بر مردم خویش که آن قدر به آنان خدمت کرده‌است، به کشور مراجعت کند، کوشیدم روحیه وی را تقویت کنم. ولی وی پاسخ داد که مصدق مطلقاً دیوانه و به شیوه جنون آوری حسود است و نظیر یک ببر، به کلیه موجودات زنده که در اطراف وی حرکت می‌کنند، حمله‌ور می‌شود. به عقیده شاه، مصدق فکر می‌کند می‌تواند با حزب توده ائتلاف و همکاری بوجود آورد. سپس آنان را با زیرکی کنار بزند. ولی با انجام این کار، مصدق دکتر بنش[2] ایران خواهد گشت.