همانطور که اشاره رفت ، اگر بنا باشد روزی ما ایرانیان بتوانیم در رابطه با مسایل اساسی و محوری و حیاتی جامعه ایران ، فضایی باز و وضعیت سیاسی جدیدی بوجود آوریم که این فضای باز ، اجازه دهد تا تمام عناصر و نیروهای سیاسی با حفظ « هویت سیاسی و سازمانی » خود بصورت مسالمت آمیز در کنار یکدیگر در ایران زندگی کنند و بتوانند آزادانه به فعالیت سیاسی خود دامن زنند ، حتما باید در رابطه با یکسری از مسایل سیاسی ، اجتماعی و ملی که رابطه مستقیم با حفظ استقلال و تمامیت ارضی ایران و محترم شمردن حقوق ملت دارد با یک دیگر به « وفاق ملی » برسیم . بدین خاطر یکی از مخاطبین اصلی این بحث افرادی همچون آقای امیر محبیان و همنظران سیاسی ایشان باید باشد .

مگر اینکه طرفدار مبارزات قهر آمیز و طرفدار شعار سرنگونی باشیم و یا همچون جناح تمامیت خواه رژیم کوچکترین حقوق دمکراتیک برای مخالفین خود قائل نشویم و شدیدآ با خواست « سرنوشت هر ملت دست خودش است » بمخالفت برخیزیم .

بنظر ما سوسیا لیستها ـ که خود را جزو نوه های سیاسی دکتر مصدق می دانیم ـ ، حتما باید باین مسئله بسیار مهم توجه کرد که در قرن 21 میلادی نمی توان بدو ن محترم شمردن و محور قرار دادن « حقوق ملت » ، تنها فقط بر محور دفاع از استقلال و تمامیت ارضی ایران کوشش کرد تا به « وفاق ملی » رسید .

تاریخ نه چندان دور ، شاهد این واقعیت است که یکی از علل سقوط رژیم محمد رضا شاه پهلوی ، همانطور که اشاره رفت ، نبودن « تفاهم ملی » در رابطه با « حقوق ملت » و « حقوق ملی » بود . برای دست یابی این مهم می توان از نظرات و عقاید دکتر مصدق و ملیون ایران ( ملیون واقعی ) ، کمک گرفت .

ما مصدقی ها ، همیشه بر این نظر بوده و هستیم که آزادی و استقلال در جامعه ایران لازم و ملزوم یکدیگرند و در واقع دو روی یک سکه اند .

آنان که علاقمند به استقلال ایران عزیز هستند ، حتما باید برای آزادی و حرمت ملت محترم ایران همچنین احترام قایل شوند و به حقوق ملت تجاوز ننمایند و خود را همچون جناحهائی از هیئت حاکمه جمهوری اسلامی قیم و وصی ملت ایران ندانند .

برای رسیدن به « وفاق ملی » ، تمام ایرانیان خواه طرفدار جناحی از هیئت حاکمه باشند و خواه مخالف جناحهای مختلف هیئت حاکمه ، حتما باید بتوانند در رابطه با مسایل سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی ، امنیتی ، فرهنگی و دیگر مشکلات و معضلاتی که جامعه با آن دست بگریبان است بطور آزادانه و بدون ترس از پیگرد با یک دیگر به بحث و گفتگو بنشینند و به تبلیغ نظرات و عقاید و راه حلها و برنامه ها و پیشنهادات خود بپردازند و نظرات و عقاید و برنامه های سیاسی یک دیگر را نقد کنند .

بنظر من اگر بنا باشد روزی در باره مسایل اساسی جامعه ، ملت ایران به یک « وفاق ملی » برسد ، در مرحله اول احتیاج به فضای باز سیاسی در میهنمان ایران می باشد تا گفتمان همه جانبه ای بین نیروهای طرفدار جناحهای مختلف هیئت حاکمه و نیروهای مخالف و وابسته به گروه های مختلف اپوزیسیون خارج از حاکمیت بتواند در ایران بطور علنی و حضوری درگیرد .

وآنگهی احتیاج به وجود مطبوعات و دیگر رسانه های خبری هست که بدون سانسور و پیگرد نظرات و عقاید تمام عناصر و نیروهای سیاسی و هیئت حاکمه را آزادانه انتشار داده و پخش نمایند و آنها را تفسیر و بنقد بکشند .

پس تا زمانیکه مطبوعات بخاطر چاپ نظرات و عقایدی که مورد پسند جناحی از هیئت حاکمه نیست ، بدون هیچگونه مجوز قانونی فورا توقیف و تعطیل می شوند و روزنامه نگاران واهل قلم روانه زندان می شوند ،

تا زمانیکه قوه قضائیه به آ لت د ست جناحی از هیئت حاکمه تبد یل شده است و ا ین نهاد بطور مرتب با زیر پا گذاشتن قانون اساسی و بی اعتنائی بقوانین موجود ، بخصوص « حقوق ملت » و بخاطر زهر چشم گرفتن از مخالفین نظری خود و « حفظ قدرت » ، صا حب نظران و فعالین سیاسی و جنبش دانشجوئی را به حبسهای طویل ا لمد ت محکوم می کند ،

تا زمانیکه داشتن نظراتی ، عکس نظرات و عقاید رهبران جمهوری اسلامی جرم شنا خته می شود ،

تا زمانیکه « حق انتخاب شدن » منحصر به عده مشخصی از شهروندان ایرانی وابسته به طرز تفکر جناحهای مشخصی از هیئت حاکمه است و بخش بسیار بزرگی از ایرانیان و همچنین نیروهای سیاسی خارج از حاکمیت و حتی عناصر منتقد درون حاکمیت از « حق انتخاب شدن » و یا رأی دادن به کاندیدای مورد نظر و اعتماد خود بخاطر وجود « نظارت استصوابی » شورای نگهبان محروم می شوند ،

تا زمانیکه بخش بزرگی از ملت ایران با حفظ هویت سیاسی و سازمانی خود نتواند از حقوق قانونی برای بیان نظرات و عقاید خود استفاده کند ،

تا زمانیکه بخشی از ملت ایران نتواند از حمایت قانون و امنیت قانونی برخوردار شود تا با حفظ « هویت سیاسی و سازمانی » خود بتواند بصورت مسالمت آمیز در چارچوب قانون فعالیت سیاسی نماید ،

تا زمانیکه بخشی از هیئت حاکمه بخاطر حفظ منافع و مقامش ، در جهت پایما ل کردن قانون اساسی و پایما ل کردن حقوق قانونی مخالفین خود عمل میکند و قوانین را بر خلا ف روح قانون اساسی بصورت د لبخواه تفسیر میکند ،

تا زمانیکه بخش بزرگی از اقتصاد کشور و در آمد موقوفه ها و بنیادهای مالی تحت نفوذ جناح مشخصی از هیئت حاکمه می باشد و نمایندگان ملت ایران هیچگونه دخا لت در کنترل و بررسی این نهاد ها را ندارد و برخی از افراد صا حب نفوذ هیئت حاکمه از طریق جوّ سازی و تهدید، جلوی هر گونه افشاگری و بر ملا شدن حیف و میل ها را می گیرد ،

تا زمانیکه تعیین سیاست خارجی کشور بر پایه حفظ منافع ملی تنظیم نمی شود و مسئله منافع

جناحی ارجحیت دارد ،

تا زمانیکه اظهار نظر در رابطه با چگونگی عملکرد بعضی از نهادها و مقام های حکومت و یا بیان کمبود ها و اشکالات و نقائص موجود در قانون اساسی و یا ارائه طرح و پیشنهاد بخاطر اصلاح و یا تغییر اصولی از قانون اساسی بعنوان خیا نت و عبور از خط سرخ تلقی شود و همچون توهین بمقدسات باید تحت پیگرد و مجازات قرار گیرد

تا زمانیکه در زندانهای جمهوری اسلامی زندانی سیاسی ، وجود دارد ,

و ... نمی توان و نباید صحبت از « وفاق ملی » نمود.

صفحه بعد