امروز آقای محمد خاتمی ریس جمهور سابق جمهوری اسلامی ایران، برای سخنرانی به مناسبت روز دانشجو به دانشگاه تهران آمد. آنچه که از همان ابتدا مشهود بود، پر شدن سالن شهید چمران دانشکده فنی دانشگاه تهران، از افراد وابسته به جریانات خاص بود که مانع ورود دانشجویان منتقد و دگر اندیش به سالن سخنرانی آقای خاتمی بشوند. از ابتدا برنامه ریزی به صورتی بود که با جلوگیری از ورود منتقدین به سالن سخنرانی، آقای خاتمی مجبور به تهدید به اخراج کردن مخالفان نشود که ژست آزادمنشانه اشان آسیب بیند. بلکه اینبار گروهی که بازوبند انتظامات داشته و اغلب از اعضای انجمن سنتی دانشگاه تهران و یا گروههای دوم خردادی بودند، بیسیم به دست و با توهین و زد و خورد و حتی استفاده از اسپری اشک آور، مانع حضور منتقدین در سالن سخنرانی شدند. برنامه را هم چنان پیش بردند که آن تعداد از دانشجویان منتقد نیز که با گذشتن از سدهای پرشمار وارد سالن سخنرانی شده بودند، عملن توانایی ابراز وجودی نیابند. مجری برنامه نیز در ابتدا خداوند را شکر می کند که خاتمی را برای به دوش کشیدن مصائب ملت ایران آفرید! و آقای خاتمی نیز به رویه همیشگی اش ابتدا از دردناک بودن فاجعه ۱۸ تیر سخن می گوید و پس از آنکه با تشویق حضار مواجه می شود، معترضین آن سال را غیر دانشجو و اوباش خطاب می کند که باید سرکوب می شدند و شدند...

اما می خواستیم با حضور در سالن سخنرانی از حق خود جهت طرح پرسش از ریس جمهور سابق کشورمان استفاده کنیم که نه موفق به ورود به سالن شدیم، و نه توانستیم که پرسشهایی را که آماده کرده بودیم،ارائه کنیم. بنابراین تنها به ارائه پرسشها در اینجا اکتفا می کنیم. هرچند که می دانیم که هرگز بر این پرسشها پاسخی نخواهیم گرفت. اما شاید تنها فایده این پرسشها در این باشد که وبلاگ نویسان نوظهوری را که اخیرن در عالم بلاگستان، اقدام به تاسیس کمپین التماس به آقای خاتمی نموده اند متقاعد کنیم که تا زمانی که پاسخ این پرسشها را به شکلی واضح و شفاف از زبان آقای خاتمی یا هر کاندیدای مدعی اصلاح طلبی دیگری نشنویم، به عنوان یک گروه دانشجویی، دلیلی برای حمایت از ایشان نداریم. البته بدیهیست که بر فرض محال پاسخ شنیدن نیز نیازمند بررسی و تحلیل آن پیش از موضع گیری خواهیم بود.

متن پرسشهای دانشجویان آزادیخواه ملی از آقای محمد خاتمی:

جناب آقای محمد خاتمی

با درود و احترام

با نزدیک شدن به دوره دهم انتخابات ریاست جمهوری، بسیاری از شما به عنوان مناسب ترین گزینه برای جایگزینی ریس جمهور فعلی یاد می کنند. این در حالی است که با وجود تفاوت بسیار میان دیدگاهها و کارنامه دولت اصلاح طلب با دولت نهم، بسیاری از فعالین مدنی و اجتماعی نیز تمایل چندانی به بازگشت به دوران اصلاحات ندارند. از سوی دیگر به نظر می رسد که طرفداران بازگشت جنابعالی به مسند ریاست جمهوری، به دنبال ایجاد فضایی هستند که به موجب آن گروههای ناراضی از شرایط موجود (همچون جامعه دانشگاهی) به حمایت بدون پیش شرط از شما راضی شوند.از این روی به عنوان نماینده گروهی از دانشجویان، فرصت را مغتنم دانسته و به طرح پرسشهایی در خصوص مطالبات جامعه دانشگاهی از شما به عنوان سکس از گزینه های محتمل برای ریاست جمهوری آینده می پردازیم:

۱. دیدگاه جنابعالی درباره استقلال نهاد دانشگاه از "حکومت" چیست؟

۲.به نظر شما آیا با ادامه یافتن شرایط موجود در شیوه گزینش اعضای هیئتهای علمی دانشگاهها و انتصابی بودن مقام ریاست دانشگاهها توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی و دخالت غیر کارشناسی و ایدئولوژیک در ریزترین مسائلی که به دانشگاه مربوط است، همچون نحوه ارائه واحدهای درسی رشته های مختلف ( و به ویژه علوم انسانی) به وسیله آن شورا، تحقق یافتن ایده استقلال دانشگاهها امکان پذیر است؟

۳.دیدگاه شما در خصوص تاسیس سندیکاهای مستقل دانشجویی در کشور چیست؟ آیا شما در صورت انتخاب مجدد به مقام ریاست جمهوری، حاضر به حمایت و اعطای مجوز فعالیت به سندیکاهای مستقل دانشجویان و استادان خواهید بود؟

۴.دیدگاه شما درباره قوانین ناعادلانه تحمیلی از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی و وزارت علوم به دانشگاهها، همچون آیین نامه های انضباطی و شیوه نامه های نظارت بر نشریات و تشکلهای دانشجویی چیست؟

با سپاس از جنابعالی

ائتلاف دانشجویان آزادیخواه ملی

دوشنبه ۲۵ آذر ۱۳۸۷