|
||
دوشنبه ۱۸م آذر ۱۳۸۷انجمن اسلامی دانشگاه مازندراندانشگاه پادگان نمی شودخبرنامه امیرکبیر: انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه مازندران در بیانیه ای به مناسبت روز دانشجو به سیاست های سرکوبگرانه دولت نهم اعتراض کرده و تاکید نمود “دانشگاه پادگان نمی شود”. متن این بیانیه در ذیل آمده است. لازم به ذکر است در دانشگاه مازندران نیز همانند بسیاری از دانشگاه های کشور روز گذشته با برگزاری تجمع و تریبون آزاد روز دانشجو گرامی داشته شد که متن گزارش این برنامه را در این لینک می توانید ببینید. بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه مازندران به مناسبت روز دانشجو آغاز ۱- اگر به گذشته پر افتخار جنبش دانشجویی، نگاه گذرایی انداخته شود، به راحتی دریافت می شود که این جنبش مظلوم تا بدین حد که امروز و در فضای سیاسی این دولت محروم از حقوق اولیه و حیاتی خود بوده است، در دوره های قبلی چنین وضعیتی نداشته است. فراموش نمی کنیم که «دفتر تحکیم وحدت» به عنوان نماد جنبش دانشجویی چه تاثیرگذاری عمده و گسترده ای در معادلات سیاسی کشور بازی می کرد و سهم خود را در احقاق حقوق ملت - که دانشجویان را نیز در بر می گرفت - به خوبی و هرچه تمام تر ایفا می کرد. این سلسله جنبانی ها بود که ارباب پنهان قدرت را بر می آشفت و آنان را وا داشت تا غائله ی ۱۸ تیر را بیافریند و عتاب خود را بر جنبش دانشجویی افزون کنند و البته ۱۸ تیر، یکی از ده ها ستمی بود که بر این جنبش عاری از هرگونه قدرت طلبی رفت. امروز ۲- امروز اما شرایط مان دگرگون شده است. امروزی که احمدی نژاد و احمدی نژادها یکه تازی می کنند و در این یکه تازی، با نابسامان کردن وضعیت عمومی کشور در همه ی ابعاد، جنبش دانشجویی را نیز مورد هجمه ی خود قرار داده اند و با دستگیری و بازداشت دانشجویان و تعطیلی فعالیت آرام و به دور از تنش انجمن های اسلامی به عنوان قدیمی ترین و فراگیر ترین نهاد دانشجویی، چنان فضای انقباضی ای را در دانشگاه ها ایجاد کرده اند که در نظام جمهوری اسلامی سابقه نداشته است. دانشجویانی که مظلوم واقع شده اند اما ایستاده اند تا نشان دهند دانشگاه را نمی توان تصرف کرد حتی با زور و قشون کشی. دانشجویان اثبات کرده اند که دانشگاه آخرین سنگر آزادی و آزاد اندیشی است. دانشجویانی که در این سه سال جز برخورد و تعلیق و ستاره دار کردن چیزی ندیده اند. حتی با نگاهی سرسری هم می توان دریافت که عملا تمام توان دولتمردان در حوزه ی آموزش عالی به جای افزایش اعضای هیات های علمی و رشد سطح علمی کشور، محدود به برخورد و محدود سازی دانشجویان بوده است. یک روز «محرومیت از تحصیل» و روز دیگر با تفکیک جنسیتی و بومی گزینی «محرومیت پیش از تحصیل» را شاهد هستیم. مدیران انتصابی دانشگاه ها امروز کار را به جایی رسانده اند که از چنگ اندازی به صورت اعضای هیات علمی و در واقع همکارانشان هم فروگذار نمی کنند. بازنشسته کردن و اخراج اساتید برجسته دانشگاه های کشور ارمغان آقایان برای علم آموزان کشور است. (البته باید بدانند که شرایط زمانه است که این حقیران در کنار این اساتید اکنون طرد شده نشسته اند). تحول خواهی ۳- این همه برخورد مسلما از آن جهت است که دانشگاه همیشه محمل تحول خواهی، اصلاح گرایی و دموکراسی خواهی بوده است و در آینده نیز خواهد بود. آنان می دانند که برای حفظ خود بر سریر قدرت باید دانشگاه را ساکت کنند. از این رو بر اساس آنچه از اتهاماتی که نشریات امنیتی متوجه دانشجویان می کنند به ذهن می آید، آقایان می دانند که برای انتخابات ریاست جمهوری آینده یا باید دانشگاه را سرکوب و یا دانشجویان را مجاب به تحریم انتخابات آینده کنند. بر این اساس کابوس شان از هم اکنون شروع شده است. کابوسی که پس از اعلام «مشارکت انتقادی» در انتخابات توسط مجموعه انجمن های اسلامی، آرام گیر خواب شبانه شان شده است. تهدید و ترعیب فعالین دانشجویی سراسر کشور برای جلوگیری از برگزاری مراسم مستقل روز دانشجو، لغو مجوز برنامه های اکثر انجمن های اسلامی در این روز و امنیتی کردن فضای دانشگاه ها نشان دهنده ی شروع برخوردها با دانشجویان در شمایلی متفاوت است. اگر در گذشته دمادم انتخابات زمان گشایش فضای سیاسی کشور و دانشگاه ها بود، کوته فکران دولت نهم راه بر مسیری برعکس، قصد شروع «برخوردهای انتخاباتی»(!) را دارند. این اولین بدعت این دولت در فضای سیاسی کشور نیست به امید آنکه آخرین آن باشد. پایان؛ دانشگاه پادگان نیست… ۴- بر اساس آنچه در بالا گفته شد ما دانشجویان به طور عام و انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه مازندران به طور خاص اعلام می داریم که اینان باید بدانند که اگر خیال محال محاق جنبش دانشجویی و مرگ این نهاد ناآرام را در سر می پرورانند، با دانشجویانی رو به رو هستند که نامیرایی این جنبش را تضمین و تامین کرده اند. «دانشگاه پادگان نمی شود» حتی اگر دانشجو را پس از ضرب و شتم از داخل دانشگاه به بازداشتگاه ها ببرند.
|